Kowalstwo

             Zastanawiając się nad historią kowalstwa można jego początków szukać wiele wieków wstecz. Już wtedy ludzie szukali sposobów na ułatwienie sobie życia. Wytwarzali różne narzędzia, które były wykorzystywane później w życiu codziennym. W przeszłości rzemiosło to nie było jednolite i różniło się od siebie , w zależności od ośrodka w którym było wykonywane. Najogólniej można dokonać podziału kowalstwa na rzemiosło miejskie, dworskie oraz wiejskie.

           Na łemkowszczyźnie kowalstwem zajmowali się głównie Cyganie, których w każdej niemal wsi mieszkało po kilka rodzin. Mężczyźni trudnili się dziedzicznie kowalstwem i muzyką.

          Typowe kuźnie stanowiły zazwyczaj osobne domki o niewielkich wymiarach (np. 4x4 m ), z okrągłych belek „na zrąb”. Wyposażenie narzędziowe stanowiły 2-3 kowadła, młotki, kleszcze, przecinaki, świdry itd. Paleniska, przeważnie kamienne, rzadko kiedy z cegły, robiono z reguły na zaprawie glinianej. Imadła i kowadła osadzano w drewnianych pniach, wkopanych w ziemię. Czasami kuźnie były wyposażone w dwa ogniska. Dmuch dawały zwykle miechy skórzane różnych typów ( sercowe, trójkątne, cylindryczne), umieszczane w kącie kuźni i poruszane przez pomocnika kowala. Zarysowujący się po I wojnie światowej kryzys w zawodzie kowalskim, nie wytrzymujący konkurencji wyrobów fabrycznych, spowodował zmniejszenie personelu zatrudnionego w kuźni. Zazwyczaj pracował w niej już tylko sam kowal, któremu przy pracy na kowadle pomagał doraźnie zainteresowany klient. W późniejszym okresie w całym kraju ilość kuźni topniała z każdym rokiem. Wielu kowali wiejskich przechodziło do przemysłu lub do uspołecznionych warsztatów naprawczych działających na wsi. W kolejnych dziesięcioleciach wskutek coraz większej mechanizacji rolnictwa,  nieliczni pozostali w zawodzie kowale byli zmuszeni zmienić charakter swoich usług.