Kapelusznictwo

              Pierwsze wzmianki o kapelusznikach mamy z 1487 r. Trudnili się oni wówczas, prócz swojego zawodu także handlem wełną. W Bieczu kapelusznicy nie byli zorganizowani w oddzielny cech. Należeli oni do cechu mieszanego. Byli stosunkowo liczni, ale o ich działalności nic prawie nie wiemy. Rejestr z 1629 r. wymienia ich czterech, a z roku 1633 dwóch. W latach 1539 -1688 prawo miejskie przyjęło 13 kapeluszników. W księdze cechu wielkiego spotykamy także kilku mistrzów wstępujących do tego zawodu, prowadzących oddzielne warsztaty i przyjmujących chłopców do nauki rzemiosła. Nauka w tym rzemiośle trwała trzy lata. Do uprawnień kapeluszników należał prawdopodobnie tylko wyrób kapeluszy, albowiem prawo wyrobu czapek futrzanych mieli zastrzeżone kuśnierze, natomiast czapki niefutrzane szyli krawcy. W okolicznych wioskach nieliczni mieszkańcy wyrabiali kapelusze m.in. z kawałeczków sukiennych, które później sprzedawali na okolicznych targach. Wykonywali je głównie w chwilach wolnych od prac gospodarskich. Innym powszechnym typem kapeluszy były te wyrabiane ze słomy, zazwyczaj przez okolicznych pastuchów. Wyrabiali oni również koszyczki do pieczenia chleba oraz słomianki pod drzwi.

            W obecnych czasach wystawę kapelusznictwa możemy obejrzeć na Słowacji w Nowym Jiczynie w Powiatowym Muzeum Krajoznawczym, które ma tutaj stałą ekspozycję kapeluszy, dokumentującą rozwój kapelusznictwa nowojiczyńskiego.